Ludzie Heymana

Trenował wrestling dopiero od miesiąca, kiedy Jim Cornette, szef rozwojówki z Ohio, dał mu w twarz. Powód? Na tapingu gali OVW, w którym nawet nie brał udziału (siedział na widowni), uśmiechnął się do Boogeymana, a miał się go przestraszyć. Nikt mu tego nie powiedział, sam powinien był wiedzieć.

U Cornette'a był skreślony, ale na jego szczęście Jim wyleciał z pracy za ten incydent. Zastąpił go Paul Heyman, który słyszał o młodym wrestlerze z przeszłością w MMA (podobno ma rekord 6-1, ale nikt nie jest w stanie tego potwierdzić, więc pewne jest tylko, że trenował) i postanowił nad nim popracować.

Kobra po rusku

Tym wrestlerem był Anthony Carelli, szerzej znany jako Santino Marella.

To nie Heyman dał mu ten gimmick. Pomysł wyszedł od Vince'a McMahona tuż przed Raw w Mediolanie, na którym Carelli miał zadebiutować.

W OVW występował jako Boris Alexiev, rosyjski fighter, taki trochę Fedor. Gimmick ten oddawał fascynację Heymana mieszanymi sztukami walki. Stiffowe kopniaki, dźwignie, dominacja przeciwnika - to było to, co charakteryzowało Borisa. Santino jest inny, ale nie zmienia to faktu, że jest człowiekiem Heymana. Gdyby nie on, prawdopodobnie nie byłby dziś wrestlerem.

Armia Paula E.

Zacznijmy jednak od tego, że sam Heyman nie znosi, gdy wrestler dostaje etykietkę "człowiek Heymana". Twierdzi, że wrestler jest przede wszystkim człowiekiem swojej federacji, bo to federacja zarabia na nim pieniądze. On tylko nadaje mu kształt. Jak jednak, jeśli nie "ludźmi Heymana", nazwać zawodników, na których nikt inny nie stawiał, a on zrobił z nich gwiazdy? Weźmy na przykład luchadorów, którzy przed ECW byli traktowani w USA wyłącznie jako atrakcja dla latynoskiej widowni.

Zostawmy jednak ECW, bo tam o niemal każdym można powiedzieć "człowiek Heymana".

Rozmowa z wrestlerem OVW: - Widzę w tobie te same cechy, które mają Dwayne Johnson i Steve Austin. W ciągu najbliższych kilku tygodni mocno popracujemy na wizji. WWE nie będzie się mogło doczekać, żeby cię stąd wyrwać!

Wrestler nazywał się Ken Anderson.

On także nie mógł zrobić kariery u Cornette'a. Był nawet przez niego pomijany przy ustalaniu karty na gale OVW. Dopiero Heyman w niego uwierzył i dał mu szansę. Wymyślił też chwytliwy gimmick - Mr. Kennedy (nawiasem mówiąc, najlepszy gimmick 2005 roku w plebiscycie "Wrestling Observera").

Człowiekiem Heymana jest wreszcie Gabe Sapolsky, jego asystent z czasów ECW i były główny booker ROH. - Jestem z niego bardzo dumny. Wiele się nauczył, analizując mocne i słabe strony ECW - mówi. Heyman przyznaje też, że choć Sapolsky kontaktował się z nim w sprawie gimmicków czy storyline'ów, nigdy nie otrzymał od niego żadnych wskazówek. - Nie rozmawiam z nim o wrestlingu, bo nie chcę wpływać na jego produkt. Jego wizja jest dobra.

Miał być drugi Hardy

Najbardziej znanym człowiekiem Heymana jest oczywiście CM Punk. - Od pierwszego dnia w tej federacji byłem szykanowany i nienawidzony, bo Paul Heyman widział we mnie coś, czego nikt inny nie chciał zobaczyć. Tak jest, jestem człowiekiem Paula Heymana - powiedział w swoim pamiętnym promo.

Mało kto wie, że Punk trafił do WWE w wyniku pomyłki. Jesienią 2005 roku John Laurinaitis szukał high flyera, drugiego Jeffa Hardy'ego, i myślał, że każdy wrestler ROH walczy w podobnym stylu. Wątpliwości rozwiał sam Punk, który przed swoim pierwszym dark matchem zdziwił się, że oczekuje się od niego Swanton Bomba. Został odesłany do OVW, bo był zbyt utalentowany, żeby mu podziękować. Ale ani na Raw, ani na Smackdown nie było miejsca dla kogoś takiego.

Heyman wiedział, że trafił mu się diament. Był przecież w kontakcie z Sapolskym, a to właśnie on odpowiadał za Punka w ROH. - To będzie hit bez względu na to, jak długo zajmie WWE zrozumienie tego - powiedział mu Gabe. I rzeczywiście, Punk szybko stał się najjaśniejszym punktem OVW.

Obowiązkiem Heymana w Ohio było pisanie cotygodniowych raportów o postępach wrestlerów i wysyłanie ich do Vince'a, Stephanie, Laurinaitisa i całego creative teamu. Od chwili debiutu nazwisko Punka pojawiło się w każdym z tych raportów, ale mimo to nikt z głównego rosteru się nim nie zainteresował. W ciągu siedmiu miesięcy, jakie Heyman spędził w OVW, na Raw lub Smackdown wylądowało za to ponad trzydziestu innych zawodników z rozwojówki. - Wiem, że każdy inaczej rozumie talent, ale zawsze szokował mnie brak jakiegokolwiek pomysłu na ciężko pracujących i ciekawych wrestlerów jak Punk - narzekał Heyman.

Kiedy więc na przełomie wiosny i lata 2006 roku zaczął budować roster brandu ECW, Punk był pierwszym wrestlerem, po którego sięgnął.

Mój przyjaciel Brock

- Wiecie, kto jeszcze jest człowiekiem Paula Heymana? Brock Lesnar - kontynuował Punk.

O tym jednak też zdecydował przypadek.

Po zakończeniu Invasion angle w listopadzie 2001 roku Heyman wypadł ze storyline'ów. Plan Vince'a był taki, żeby wrócił po WrestleManii 18 jako manager Chrisa Benoita, miał mu pomóc złapać lepszy kontakt z publicznością. Wszystko zmieniło się jednak już na początku stycznia.

W dark matchu wystąpił wtedy Brock Lesnar z OVW. - Był tak wielki, tak potężny, tak ogromny, a ruszał się jak kot. To było nieprawdopodobne, że ktoś o takich gabarytach jest tak szybki i zwinny - opisuje swoje wrażenia Heyman. Jego uwagę na występ Lesnara zwrócił Tazz, który jako wielki fan amatorskich zapasów pamiętał Brocka jako mistrza NCAA z 2000 roku.

Lesnar miał tylko 24 lata, ale był szalenie pewny siebie i chciał być najlepszy. - Szybko się uczę - powiedział Heymanowi podczas rozmowy po walce. - Nie mógł powiedzieć czegoś bardziej prawdziwego. Największym atutem Brocka nie są mięśnie. Są nimi mentalność sportowca i słuchanie instrukcji. Rozumiał, że same gabaryty i siła to za mało, by coś zdziałać w sporcie. Potrzebował kogoś, kto nim pokieruje i ułoży mu plan.

Heyman chciał być kimś takim. Tym bardziej, że nikt nie miał pomysłu na Lesnara, każdy podpowiadał mu co innego. "Wystarczy, że jesteś duży", "Bądź bardziej jak Goldberg", "Nie ruszaj się za dużo. Zobacz pierwsze walki Sida". Heyman twierdził, że takimi radami można co najwyżej zaszkodzić, więc przez następne dwa dni pracował z Lesnarem przy jego dark matchach. W końcu McMahon powiedział do niego: - Weź tę bezkształtną glinę i ulep mi z niej maszynkę do robienia pieniędzy.

Lesnar zadebiutował dzień po WrestleManii 18. Pięć miesięcy później pokonał Rocka i został najmłodszym mistrzem WWE w historii.

Dziś Heyman i Lesnar są bliskimi przyjaciółmi. - Byliśmy nimi nawet po tym, jak przestaliśmy pracować w WWE. To, że ludzie idą w różnych kierunkach, nie znaczy, że przestają być przyjaciółmi. Mogę powiedzieć, że jest moim najlepszym przyjacielem - mówił Heyman po gali UFC 116 (Lesnar pokonał Carwina) w lipcu 2010 roku.

Niecały rok później na półki trafiła autobiografia Lesnara zatytułowana "Death Clutch". Jej faktycznym autorem jest oczywiście Heyman, czego zresztą Brock nie ukrywa. Albo, ściślej mówiąc, nie ukrywa do końca. - Śmiesznie się czuję, wspominając o Paulu, bo jak wiecie, pisze tę książkę razem ze mną - zdradza w jednym z rozdziałów.