AEW Grand Slam
WWE Elimination Chamber
Wrestler Miesiąca
WWE Shortcut [#360] - Sojusz Bloodline z Judgment Day + Predykcje Fastlane (SmackDown 06/10/2023)
W wrestlingu często bywa, że najważniejsze pasy oraz tytuły zdobywają zawodnicy, którzy na to nie zasługują. W tym artykule chciałbym jednak napisać o osobach, które mimo że byli świetnymi wrestlerami, nigdy nie zdołali zdobyć najważniejszego pasa. Najwięksi pechowcy występowali zarówno w WCW, jak i WWE, ale mimo to nigdy na nich nie postawiono. Sam osobiście zbierając materiał do tego artykułu, byłem bardzo zdziwiony, że część opisanych osób nigdy nie sięgnęła po złoto. Wrestling nie jest sprawiedliwy i dlatego często umiejętności nie gwarantowały sukcesu. Zmieniło się to w momencie, w którym WWE wprowadziło dwa tytuły mistrzowskie, bo pozwalało to na stawianie na coraz większą ilość osób. Dlatego można zauważyć, że na liście przeważają osoby z lat 80. oraz 90.
12. Magnum TA
Terry Wayne Allen rozpoczął karierę wrestlera w wieku 21 lat w NWA, a dokładnie Championship Wrestling from Florida oraz Pacific Northwest Wrestling. Bardzo szybko przekonał do siebie szefostwo NWA i otrzymywał pojedynki z coraz ważniejszymi osobami. Na Florydzie udało się mu kilka razy zdobyć mistrzostwo drużynowe z takimi osobami jak Dusty Rhodes czy Scott McGhee. Magnum w 1983 r. zaczął walczyć głównie w Mid-South Wrestling już pod swoim najpopularniejszym pseudonimem. W federacji tej Allen święcił duże sukcesy, bo dwukrotnie zdobył pasy drużynowe. Udało się mu sięgnąć także po pas Mid-South North American Championship, najważniejszy tytuł tej organizacji (nie licząc oczywiście głównego tytułu NWA). W 1984 r. skazywany na wielki sukces TA podpisał kontrakt z Jim Crockett Promotions. Na Great American Bash pokonując Kamalę, obronił United States Heavyweight Championship, ale szybko postanowiono dać mu jeszcze większą szansę. Wmieszano go w feud z Four Horsemen i na jednym z live eventów pas odebrał mu Tully Blanchard. Terry już kilka tygodni później stanął przed największą szansą w swojej karierze - wszedł do jednego ringu z Riciem Flairem, a stawką był najważniejszy pas w całym NWA. Pojedynek zakończył się zwycięstwem przez dyskwalifikację. Na Starrcade 85 stoczył prawdopodobnie najlepszą walkę w swojej karierze, pokonując Tully'ego Blancharda w I Quit Matchu. Zakończyło to rywalizację tych zawodników, ale na Allena czekał już Nikita Kollof. Co ciekawe, pas został zwakowany przez atak, którego dopuścił się champion na prezydenta NWA Boba Geigela. Nowego mistrza miał więc wyłonić Best of 7 Series między Magnumem TA a właśnie Kollofem. Terry Allen przegrał trzy pierwsze walki, lecz wrócił do rywalizacji, odnosząc zwycięstwo w trzech kolejnych pojedynkach. Decydujące starcie odbyło się w Charlotte, ale to Nikita został nowym mistrzem.
14 października 1986 r. doszło do prawdziwej katastrofy. Terry Wayne Allen prowadząc swoje auto w deszczu, stracił kontrolę i owinął samochód wokół słupa telefonicznego. Wypadek był bardzo groźny, bo lekarze mieli wątpliwości, czy wrestler będzie mógł jeszcze kiedyś stanąć na nogi. Część jego ciała została sparaliżowana i oczywiste było, że to koniec kariery dla byłego mistrza Stanów Zjednoczonych.
Najważniejsze zdobyte tytuły
NWA United States Heavyweight Championship (2x)
Mid-South North American Championship
Najważniejsze walki w karierze
Magnum TA vs Tully Blanchard (Starrcade 1985)
Magnum TA vs Wahoo McDaniel (NWA Worldwide)
Magnum TA vs Ric Flair (NWA The Great American Bash Tour 1986)
11. Davey Boy Smith
British Bulldog zaczął treningi, mając zaledwie 16 lat, a punktem zwrotnym było to, że został zauważony przez wysłanników Stu Harta. Kuzynem Boy Smitha był Dynamite Kid, co zdecydowanie ułatwiło mu start. Duża zmiana nadeszła w 1985 roku, kiedy kuzyni podpisali kontrakt z WWF, tworząc The Bulldogs. W tym samym czasie do federacji dołączyli też Hart Foundation, którzy rozpoczęli feud z Anglikami. Na swojej pierwszej WrestleManii pokonali Grega Velentine'a oraz Brutusa Beefcake'a. Tym samym zdobyli tytuły drużynowe WWF. Kuzyni trzymali złoto prawie 300 dni, ale wkrótce zostali zwolnieni z federacji przez zachowanie Dynamite Kida. Smith powrócił do WWF w 1990 r. w tym samym gimmicku, lecz tym razem występując singlowo. Przez kilkanaście miesięcy był typowym midcarderem, z którym nic wielkiego się nie działo. Wielka zmiana nadeszła jednak w 1992 r. WWE postanowiło zwiększyć swoją popularność w Wielkiej Brytanii i dlatego SummerSlam miało się odbyć na wielkim stadionie Wembley. W walce wieczoru Brytyjczyk pokonał Breta Harta, zostając nowym mistrzem Interkontynentalnym. Niestety były to ostatnie miesiące Bulldoga w WWF, bo po wykryciu u niego i Ultimate Warriora zakazanej substancji w organizmie zostali zwolnieni.
Błyskawicznie sięgnęło po niego WCW, które stworzyło jego feud z Vaderem, a ten był wtedy posiadaczem pasa mistrzowskiego. British Bulldog wszedł nawet do main eventu Slamboree 1993, gdzie wygrał, ale przez DQ i nie zdobył pasa mistrza świata. Mimo dobrej promocji World Championship Wrestling nie przedłużyło z nim kontraktu. Davey powrócił więc do WWF. Na Royal Rumble 1995 był bardzo blisko zwycięstwa, ale gdy wydawało się, że wyrzucił z ringu Michaelsa, ten wrócił do środka i posłał Brytyjczyka za liny. W październiku otrzymał pierwszą szansę na zdobycie najważniejszego pasa w World Wrestling Federation. Nie zdołał jednak zdobyć mistrzostwa. Podobna sytuacja miała miejsce na In Your House 5, gdy pokonał go Bret Hart. W tamtym okresie kilka razy otrzymywał ważne walki mistrzowskie na PPV, ale zawsze przegrywał lub wygrywał przez dyskwalifikację. W 1997 r. został członkiem reaktywowanego Hart Foundation, w którym główne skrzypce grał heelowy Bret Hart. Po pamiętnym Survivor Series 1997 postanowił razem z Bretem Hartem przenieść się do WCW. Eric Bischoff nie miał mu jednak nic ciekawego do zaoferowania i po 10 miesiącach Davey Boy Smith odszedł. Jego ostatni run w WWF nie był już tak udany jak poprzednie, a w 2002 Anglik zmarł na atak serca.
Davey Boy Smith nigdy nie był wielką gwiazdą, lecz kilka razy w swojej karierze miał szansę na wygranie tytułu mistrzowskiego. Kto wie, czy gdyby nie został złapany w 1992 r. na zażywaniu nielegalnych substancji, nie zostałby mistrzem WWF.
Najważniejsze zdobyte tytuły
WWF Intercontinental Championship
WWF European Championship (2x)
WWF Tag Team Championship (2x)
Najważniejsze walki w karierze
Davey Boy Smith vs Bret Hart (SummerSlam 1992)
Davey Boy Smith vs Vader (Slamboree 1993)
Davey Boy Smith vs Shawn Michaels (King of The Ring 1996)
10. Jake Roberts
Jake Roberts rozpoczął swoją karierę w 1974 r. Przez pierwsze lata występował często jako sędzia w NWA. Wiele zmieniło się w 1983 r., gdy w Georgia Championship Wrestling dołączył do stajni Paula Elleringa. Rok później wstąpił do WCCW, zdobywając mistrzostwo telewizyjne od Chrisa Adamsa. Roberts w 1986 podpisał kontrakt z WWF, gdzie otrzymał gimmick The Snake. Pierwszym poważnym rywalem Jake'a był Ricky Steamboat, któremu The Snake wykonał DDT na betonową podłogę, rozpoczynając feud. Roberts przegrał większość pojedynków, jak i właściwie cały feud. Vince McMahon był wielkim fanem Robertsa, ale plany pokrzyżowali mu fani. Jake występował bowiem cały czas jako Heel, ale otrzymywał cheer, który w tamtym czasie dyskwalifikował go jako złoczyńcę. Podobno sam McMahon miał plany, by Roberts ruszył na Hulka Hogana, feudując z nim o najważniejszy pas federacji. Po przejściu na jasną stronę mocny Snake rozpoczął rywalizację z Honky Tonk Manem. Podczas tego feudu odniósł uraz po uderzeniu gitarą w kark. Tym samym przegrał także starcie na WrestleManii III. Kolejnym ważnym oponentem Jake'a był Rick Rude. Managerem Rude'a był Bobby The Brain Heenan, więc zaraz po zakończeniu tej rywalizacji Roberts przeniósł się do walk z innym klientem legendarnego managera. Był nim sam Andre The Giant. Podczas WrestleManii V udało się mu pokonać giganta przez dyskwalifikację. Na WrestleManii VII miał okazję zdobyć tytuł miliona dolarów, ale nie udało mu się. W 1992 r. doszło do sporu pomiędzy Robertsem a Vince'em McMahonem, który sprawił, że po porażce z Undertakerem na WrestleManii VIII The Snake na cztery lata odszedł z federacji. Co ciekawe, przez cały okres swojego pobytu u McMahona nie wygrał żadnego pasa, mimo że prowadził feudy z najważniejszymi postaciami rosteru. Zaraz po odejściu z federacji McMahona Roberts podpisał umowę z WCW, gdzie spędził kilka miesięcy, lecz nie miał żadnej znaczącej roli i sam postanowił odejść na scenę niezależną. Jake do WWF powrócił dopiero w 1996 r. i udało mu się nawet trafić do finału turnieju King of the Ring, lecz nie miał już szans na główny pas.
Roberts miał bardzo dużego pecha, bo kilka razy faktycznie mógł mieć nadzieję na zostanie głównym mistrzem. Sam początek w WWF jako heel był tak udany, że miał otrzymać feud z Hoganem, ale zbierał zbyt dobrą reakcję.
Najważniejsze zdobyte tytuły
NWA Television Championship
WCCW Television Championship
NWA World Six-Man Tag Team Championship
Najważniejsze walki w karierze
Jake Roberts vs Andre The Giant (WrestleMania V)
Jake Roberts vs Ted Dibiase (WrestleMania VI)
Jake Roberts vs Steve Austin (King of The Ring 1996)
9. Arn Anderson
Martin Anthone Lunde to kolejny wrestler na tej liście, który rozpoczął karierę na początku lat 80. Przez pierwsze kilka lat występował w dość małych regionalnych federacjach. W 1983 r. podpisał umowę z Southern Championship Wrestling, gdzie przybrał pseudonim Super Olympia, cztery razy zdobywając pasy drużynowe. Rok później Arn przeszedł do Mid-Atlantic Championship Wrestling. To właśnie tam zauważył go Ole Anderson, który miał wyrobioną bardzo dużą markę. Pomógł on Lunde'owi udoskonalić swoje umiejętności i według storyline'u dwójka ta była rodziną. The Andersons zdobyli NWA National Tag Team Championship. W tym czasie zacieśniać zaczęła się współpraca między Andersonami a Flairem oraz Tullym Blanchardem. W międzyczasie Arn zdobył WCW World Television Championship. Niedługo później udało mu się wygrać najważniejsze pasy drużynowe w NWA z Tullym Blanchardem i tym samym był podwójnym mistrzem. To właśnie wtedy zaczęto używać nazwy "Four Horsemen", a managerem grupy został JJ Dilon. Kilka miesięcy później w stajni doszło do pierwszego rozłamu i odszedł z niej Ole Anderson. Po kilku miesiącach zamieniono starszego Andersona na Lexa Lugera. Dość szybko postanowił jednak odejść. Stworzył drużynę z Barrym Windhamem i rzucili wyzwanie dla Blancharda i Andersona. Windham szybko sam zmienił strony, zdradzając partnera i dołączając do czołowej stajni. Arn jednak razem z Blanchardem odeszli z NWA do WWF, tworząc Brainbusters. Wygrali nawet tytuły drużynowe, lecz szybko wrócili na stare śmieci. Powracający Anderson pomógł dokonać reaktywacji "czterech jeźdźców" i sam zdobył tytuł telewizyjny, który trzymał bardzo długo. Lunde po odejściu Flaira do WWF wrócił do walk drużynowych, wygrywając tytuły mistrzowskie z Larrym Zbyszko. Co ciekawe, jeszcze dwa razy doprowadził do powrotu 4 Horsemen i na przełomie 1995 i 1996 r. Ric Flair zdobywał nawet tytuły mistrzowskie jako lider stajni. Sam Arn jednak już nigdy nie otrzymał szansy na zostanie mistrzem.
Arna Andersona można nazwać wielkim pechowcem, który przez większość swojej kariery był bardzo ważną postacią, ale nigdy nie otrzymał szansy na bycie mistrzem. Najbardziej pamiętany był jednak przez swą przyjaźń z Riciem Flairem oraz przez to, jak ważny był w Four Horsemen. Pamiętać należy o tym, jak dobry zarówno w ringu, jak i za mikrofonem był Anderson. Wrestling Observer Newsletter w 1990 r. przyznał mu nagrodę Best on Interviews.
Najważniejsze zdobyte tytuły
WCW World Television Championship (4x)
WWF Tag Team Championship
WCW World Tag Team Championship (5x)
Najważniejsze walki w karierze
The Brain Busters vs Demolition (WWF Saturday Night's Main Event)
Arn Anderson vs Wahoo McDaniel (NWA Television Championship Tournament Final)
Arn Anderson vs The Great Muta (WCW Power Hour)
8. Barry Windham
Kolejna gwiazda NWA na tej liście. Syn Black Jack Mulligana oraz brat Mike'a Rotundy. Barry rozpoczął treningi pod okiem swojego ojca oraz Harleya Race'a. W ringu zadebiutował w 1979 r., mając zaledwie 19 lat. Przez kilka lat występował w NWA Championship Wrestling from Florida. Pokazał tam swój wielki talent jako face, gdy już w 1981 r. został NWA Florida Heavyweight Championem. Wkrótce synowie Mulligana podpisali kontrakty z WWF. Ich oficjalna nazwa brzmiała The US Express. Pierwszy raz tytuły drużynowe WWF zdobyli w styczniu 1985 r. na jednym z live eventów. Barry po odejściu z federacji McMahona powrócił na Florydę, zdobywając jeszcze trzy razy najważniejszy pas w tamtym regionie. Na gali Battle of the Belts II w main evencie poległ, przegrywając z Riciem Flairem, lecz walka ta otrzymała perfekcyjną ocenę 5* od Dave'a Meltzera. Kilka miesięcy później Windham przeniósł się do Jim Crockett Promotions i to właśnie tam kontynuował feud z Flairem. Na pierwszym Clash of the Champions w historii razem z Lexem Lugerem pokonał Arna Andersona i Tully'ego Blancharda. Kilka tygodni później zespół się rozpadł, bo Windham zdradził partnera i przeszedł do Four Horsemen. Wygrał kolejny turniej, zostając mistrzem NWA Stanów Zjednoczonych i trzymał pas prawie cały rok, pokonując kilka znaczących nazwisk. W maju 1990 r. Windham znowu zawitał do WCW, dołączając do 4 Horsemen. Przez kolejne miesiące nie działo się z Barrym wiele - głównie występował w dywizji drużynowej. Niespodziewanie wielką szansą dla niego okazało się odejście Rica Flaira do WWF. Pas mistrzowski został bez właściciela i w walce, która miała wyłonić nowego mistrza wszedł do ringu z Lexem Lugerem. Wydawało się, że może zdobyć tytuł, lecz finalnie to Luger został championem. W 1993 r. udało mu się pokonać Great Mutę i został NWA Championem. Tytuł ten nie był jednak już tak znaczący jak dawniej. Wkrótce odebrał mu go Ric Flair. W kolejnych latach nie działo się już wiele z Windhamem - powrócił do WWF, gdzie nie odegrał już żadnej znaczącej roli.
Windham miał dużego pecha - nigdy nie zdołał wygrać tytułu mistrzowskiego WCW lub NWA, gdy te jeszcze znaczyły bardzo dużo. Od samego początku uznawano go za wielki talent, co skutkowało wieloma osiągnięciami na Florydzie. Później krótki pobyt w WWF i droga po pas w NWA, ale do końca nigdy nie dotrwał.
Najważniejsze zdobyte tytuły
NWA United States Heavyweight Championship
NWA World Heavyweight Championship
NWA Florida Heavyweight Championship (6x)
Najważniejsze walki w karierze
Barry Windham vs Ric Flair (NWA Battle Of The Belts II)
Barry Windham vs Ric Flair (NWA Jim Crockett Sr. Memorial Cup 1987)
Barry Windham vs Lex Luger (The Great American Bash 1991)
7. Greg Valentine
Jonathan Wisniski miał łatwiejszy start w wrestlingu niż większość zawodników, bowiem jego ojcem był dobrze znany Johnny Valentine. Był trenowany zarówno przez ojca, jak i Stu Harta na początku lat 70. ubiegłego wieku. Pierwotnie przybrał pseudonim Johnny Valentine Jr, ale postanowiono to zmienić na Greg Valentine. Według historii nie był synem starszego Valentine'a, ale jego bratem. Nie chciano bowiem postarzać czołowej gwiazdy NWA. Greg w 1975 r. podpisał kontrakt z Mid Atlantic Wrestling. Co ciekawe, miał zastąpić ojca, który złamał kręgosłup w katastrofie lotniczej i musiał zakończyć karierę. Szybko zawiązał drużynę z Riciem Flairem, zdobywając tytuły drużynowe NWA. Ciekawostką jest to, że w tej samej katastrofie co ojciec Valentine'a uczestniczył właśnie Ric. The Hammer po zakończeniu współpracy ze swoim partnerem rozpoczął feud o Mid-Atlantic Heavyweight Championship i udało mu się nawet zdobyć to trofeum. Pod koniec lat 70. przeniósł się na krótko do WWWF, którym rządził Vince J McMahon. Kilka razy toczył nawet pojedynki z Bobem Backlundem o główny pas federacji. Na prestiżowej gali w Madison Square Garden walka zakończyła się jednak remisem. Dość szybko Valentine powrócił do NWA, gdzie rozpoczął feud z Riciem Flairem. The Nature Boy był wtedy w posiadaniu pasa Stanów Zjednoczonych. Valentine zdołał go zdobyć i utrzymać przez kilka miesięcy, lecz WWE oficjalnie nie uznaje tego title runu. W 1982 r. zaliczył kolejne występy w WWF, a nawet toczył rywalizację o pas Interkontynentalny. Nie udało mu się go jednak zdobyć. Przez jeszcze dwa lata pojawiał się w NWA, ponownie wygrywając tytuł United States, ale nigdy nie otrzymał szansy zostania największą gwiazdą całej federacji. Udało się to Flairowi, który został legendą, a jego Tag Team partner nigdy nie doczekał się takiego statusu. W 1984 r. Wisniski podpisał pełny kontrakt z World Wrestling Federation, które było już pod rządami Vince'a McMahona. Miał mocne wejście do federacji, bo rozpoczął feud z ówczesnym mistrzem IC Tito Santaną. Pokonał nawet championa, zostając jedyny raz w swojej karierze mistrzem Intercontinental. Bronił tego trofeum na WrestleManii I, gdzie mimo porażki przez wyliczenie pas został przy nim. Kika miesięcy później trofeum powróciło do Santany. The Hammer za to połączył siły z Brutusem Beefcakiem, zakładając The Dream Team. Udało im się raz zdobyć tytuły drużynowe, ale szybko doszło do rozłamu i feudu między nimi. Kolejne lata Valentine spędził w WWF, ale nigdy nie doczekał się wielkich sukcesów. W swojej karierze wiele razy zdobył tytuły mistrzowskie, ale nigdy nie został mistrzem WWF ani NWA.
Greg Valentine zajął miejsce kontuzjowanego ojca w NWA i trzeba wspomnieć, że przez kilka lat był czołową gwiazdą. Główny pas w Mid-Atlantic Wrestling, a następnie tytuł Stanów Zjednoczonych NWA sprawiły, że wyrobił sobie markę. W WWF także osiągnął wiele, bo w tamtym czasie tytuł Interkontynentalny był bardzo wartościowy. Tak więc jedynym brakiem na jego liście mistrzostw jest złoto.
Najważniejsze zdobyte tytuły
WWF Intercontinental Championship
NWA United States Championship (3x)
NWA Mid-Atlantic Heavyweight Champion (2x)
Najważniejsze walki w karierze
Greg Valentine vs Bob Backlund (WWE MSG House Show)
Greg Valentine vs Ric Flair (NWA House Show)
Greg Valentine vs Tito Santana (WWE Maple Leaf Wrestling)
6. Rick Rude
Richard Rood rozpoczął treningi dopiero po zakończeniu szkoły wyższej, więc miał już ponad 20 lat. Początek jego kariery był słabo ustabilizowany, bo walczył w wielu różnych regionach kraju. Trafił jednak w końcu do Jim Crockett Promotions, gdzie rozpoczął feud z Road Warriors. Nie siedział tam jednak długo i w 1984 r. zawitał do Memphis. To właśnie tam przybrał pseudonim Ravishing, a jego managerem został Jimmy Hart. Toczył tam konflikt m.in. z Jerrym Lawlerem. Po kilku miesiącach znowu zmienił federację, przeprowadzając się na Florydę. Zdobył tam jeden z głównych pasów, ale ponownie zmienił pracodawcę. Tym razem rozpoczął pracę dla WCCW, gdzie zdobył NWA American Heavyweight Championship. Było to więc w tym momencie największe osiągnięcie w jego karierze. Rick Rude w początkowych latach swojej kariery nie utrzymywał się zbyt długo w jednej organizacji. Dlatego dość szybko ponownie zawitał do JCP, zdobywając najważniejsze tytuły drużynowe w NWA. Uczynił to razem z Mannym Fernandezem, lecz zespół ten nie istniał krótko. Rude otrzymał propozycję przeniesienia się na stałe do WWF i przyjął tę ofertę. Można powiedzieć, że był to punkt zwrotny jego kariery, bowiem w federacji McMahona dano mu szansę na coś większego. Właściwie natychmiast został członkiem rodziny Bobby'ego Heenana. Pierwszym poważnym przeciwnikiem "wrestlera w rajstopach" był Paul Orndorff. Natychmiast po zakończeniu tej rywalizacji Rick przeniósł się na Jake'a Robertsa. Feud tej dwójki to chyba najbardziej popularny feud w karierze RR. Był to jednak dopiero początek jego przygody z największą federacją wrestlingu na świecie. Przed WrestleManią V rozpoczął rywalizację z Ultimate Warriorem i podczas najważniejszej gali roku odebrał mu mistrzostwo Interkontynentalne. Było to zdecydowanie najważniejsze trofeum wygrane przez Rude'a. Stracił on niestety pas na SummerSlam 1989, gdy Warrior wziął udany rewanż. Przez następny rok Rude nie odnosił już takich sukcesów, lecz właśnie na kolejnym SummerSlam otrzymał największą szansę w swojej karierze. Ponownie miał bowiem wejść do ringu z Ultimate Warriorem, ale tym razem stawką miało być WWF Championship. W walce wieczoru najważniejszej gali lata Rude poległ, tracąc wielką szansę na zostanie mistrzem świata. Kilka miesięcy później odszedł z WWF do WCW. To właśnie tam święcił swoje największe sukcesy. Krótko po debiucie pokonał Stinga, zostając mistrzem Stanów Zjednoczonych. W tym czasie był bardzo poważną postacią i kilka razy podejmował Rona Simmonsa, próbując odebrać mu najważniejszy pas federacji. Niestety, nie udało mu się to. Po roku jako mistrz US zwakował pas z powodu kontuzji. Nadszedł jednak rok 1993, czyli najlepszy czas w jego karierze. Tytuł NWA opuścił wtedy szeregi World Championship Wrestling i w jego miejsce powstał WCW International Heavyweight Championship. Rick, pokonując Rica Flaira, wygrał ten pas i teoretycznie został mistrzem. Później udawało mu się to jeszcze dwa razy. Można więc się spierać, czy Rude może być uznany jako World Champion. Niestety, WWE oraz PWI nie uznają tego trofeum jako mistrzostwo świata, więc Rude pojawił się w tym artykule. Kilkanaście miesięcy później RR musiał zakończyć karierę i mimo powrotu po kilku latach nigdy już nie wszedł na szczyt.
Rude zarówno w WWF, jak i WCW mógł być uznany za main eventera, lecz nigdy nie był najważniejszy. Otrzymywał szansę pokonywania największych gwiazd oraz main eventowania PPV, jednak zawsze był ktoś nad nim. On jednak może się uznać spełniony, bo posiadał jeden z dwóch najważniejszych pasów w WCW oraz główne tytuły midcardowe.
Najważniejsze zdobyte tytuły
WCW International Heavyweight Championship (3x)
WWF Intercontinental Championship
WCW United States Champion
Najważniejsze walki w karierze
Rick Rude vs Ric Flair (WCW Fall Brawl 1993)
Rick Rude vs Ultimate Warrior (WrestleMania V)
Rick Rude vs Ultimate Warrior (SummerSlam 1990)
5. Owen Hart
Owen Hart był najmłodszym synem Stu Harta i miał bardzo liczne rodzeństwo. Pierwszy raz styczność z zapasami miał już w liceum. Po ukończeniu szkoły przeniósł się do Stampede Wrestling, gdzie udało mu się zdobyć m.in. pasy drużynowe. W 1987 r. pojawiał się w New Japan Pro Wrestling, gdzie po pokonaniu Hiroshiego Hase został pierwszym amerykańskim IWGP Jr Heavyweight Championem. Zaprocentowało to rok później, gdy sięgnęło po niego WWF. Co ciekawe, postanowiono nie wykorzystywać nazwiska lepiej znanego brata i dlatego Owen walczył jako The Blue Blazer. Nie osiągnął nic specjalnego, ale wystąpił na WrestleManii V, gdzie przegrał z Mr Perfectem. Szybko jednak pożegnał się z federacją McMahona i podpisał kontrakt z WCW. Tam jednak spędził tylko kilka miesięcy, bo nie chciał przeprowadzić się do Atlanty, a to właśnie tam znajdowała się siedziba organizacji. Szybko więc wrócił do World Wresling Federation, już pod swoim prawdziwym nazwiskiem. Połączył siły z Jimem Neidhartem, lecz nigdy nie udało im się zdobyć tytułów drużynowych. Przełom nastąpił w 1993 r., gdy WWF rozpoczęło program z USWA, a Owen, pokonując Papa Shango, został USWA Unified World Heavyweight Championem. Niestety, szybko oddał pas przez kontuzję kolana. Powrócił po kilku miesiącach i rozpoczął feud ze swoim bratem na Survivor Series. Konflikt braci pogłębił się na Royal Rumble i oczywiste już było, że będzie musiało dojść do walki między nimi. Rozpoczęli oni WrestleManię X i po kapitalnej walce młodszy z braci wyszedł jako zwycięzca. Po największej gali roku odbyła się gala King of The Ring, gdzie Kanadyjczyk zaliczył kapitalny występ. W finale udało mu się pokonać Razor Ramona i został królem ringu. Nie był to koniec jego pushu i na SummerSlam otrzymał największą szansę w swojej karierze. Wszedł do klatki razem z Bretem, a stawką walki było mistrzostwo WWF. Niestety, tym razem przegrał, ale na Survivor Series doprowadził do utraty tytułu przez Breta. Przez kolejne dwa lata był w drużynie z takimi osobami jak Yokozuna oraz Davey Boy Smith, wygrywając kilka razy tytuły drużynowe. W 1997 r. powrócił do walk singlowych, rozpoczynając storyline ze Stone Coldem Steve'em Austinem. Udało mu się odebrać tytuł IC Dwayne'owi Johnsonowi, ale na SummerSlam stracił pas w walce właśnie z Austinem. Na SummerSlam Stone Cold pokonał Kanadyjczyka, ale doznał poważnej kontuzji i tytuł musiał być zwakowany. Hart wygrał turniej, który miał wyłonić nowego championa, ale po pewnym czasie znowu pokonał go Stone Cold. W następnych miesiącach dołączył do Nation of Domination, ale jego kariera tragicznie została przerwana w 1999 r., gdy na Over The Edge spadł z dużej wysokości i zmarł godzinę później.
Owen Hart pod względem umiejętności ringowych należał do ścisłej czołówki w WWF. Stoczył kilka kapitalnych walk ze swoim bratem w 1994 r. i miał okazję, by zostać mistrzem WWF. Nigdy mu się to nie udało i wydaje się, że nawet gdyby jego życie tak szybko się nie zakończyło, to i tak nie zostałby mistrzem świata.
Najważniejsze zdobyte tytuły
King of The Ring 1996
WWF Intercontinental Championship (2x)
USWA Unified World Heavyweight Championship
Najważniejsze walki w karierze
Owen Hart vs Bret Hart (WrestleMania X)
Owen Hart vs Bret Hart (SummerSlam 1994)
Owen Hart vs Steve Austin (SummerSlam 1997)
4. Ted Dibiase
Ted Dibiase został zaadoptowany przez sławnego wrestlera Mike'a Dibiase. Niestety, w wieku 15 lat został sierotą po tym, jak jego ojciec zmarł w ringu na zawał serca w trakcie walki z Harleyem Race'em. Matka wpadła w alkoholizm, więc Ted był wychowywany przez dziadków. Jego pierwszymi trenerami byli Dory Funk Jr oraz Terry Funk. Dibiase zaraz po rozpoczęciu profesjonalnej kariery zaczął walczyć w Mid-South Wrestling, ale po roku pierwszy raz trafił do WWF. Został North American Heavyweight Championem i miał szansę na zostanie pierwszym w historii Intercontinental Championem. Przegrał jednak pojedynek z Patem Pattersonem. Szybko wrócił do NWA, gdzie udało mu się zdobyć m.in. National Heavyweight Championship. Pojawiał się w kilku regionalnych federacjach, takich jak Georgia Championship Wrestling. Następnych kilka lat Dibiase spędził w All Japan Pro Wrestling. Zdobył tam tytuły drużynowe, ale było to jego największe osiągnięcie na japońskiej ziemi. W 1987 r. podpisał ponownie kontrakt z WWF i natychmiast otrzymał gimmick "Milion Dollar Man". Miał także własny pas oraz Virgila jako ochroniarza. Bardzo szybko rozpoczął się największy storyline w jego karierze. Pod koniec roku zaproponował, że kupi pas WWF od Hulka Hogana. Ten się nie zgodził i kilka razy pokonał pretendenta. Milioner wykorzystał więc sytuację i kupił tytuł od Andre The Gianta, który w kontrowersyjny sposób pokonał Hogana. WWF nie uznało jednak tego title runu i pas został zwakowany. Ogłoszono specjalny turniej, który w całości odbył się na WrestleManii IV i wyłonił nowego mistrza. Dibiase radził sobie kapitalnie i trafił do finału, lecz tam poległ w walce z Macho Manem. Rok 1988 był najlepszym w karierze Teda, który znalazł się w main evencie SummerSlam, a następnie wygrał prestiżowy turniej King of the Ring. W finałowym starciu wziął rewanż na Macho Manie i pokonał go. Były to jednak właściwie jego ostatnie wielkie momenty w WWF. Przez następne lata toczył wartościowe feudy, które nie miały jednak szans trafiać do main eventów. Najpierw rywalizował z Jakiem Robertsem, pokonując go na WM VI, a następnie obrócił się przeciwko niemu Virgil. To właśnie ochroniarz zabrał mu tytuł miliona dolarów na SummerSlam 1991. W 1992 powstało Money Inc., w którego skład wchodził właśnie Ted oraz Irwin R Schyster. Dwójka ta trzy razy wygrywała pasy drużynowe, a na WrestleManii IX walczyli nawet z Hulkiem Hoganem i Brutusem Beefcakiem. Przegrali, lecz udało im się zachować trofeum. Rok później milioner właściwie skupił się na byciu managerem. Stworzył Millon Dollar Corporation, lecz jego podwładni nie osiągnęli nic wielkiego. W 1996 przeniósł się do World Championship Wrestling, zostając członkiem grupy New World Order.
Ted Dibiase miał wszystko, by zostać mistrzem. Dobre umiejętności ringowe, znakomity gimmick oraz charyzmę. WWE stawiało go wysoko, lecz w decydującym momencie postawiono na Macho Mana. Mimo że Ted nigdy nie był mistrzem świata, można nazwać go legendą.
Najważniejsze zdobyte tytuły
King of The Ring 1988
WWF Tag Team Championship (3x)
Finał turnieju o WWF Championship na WM IV
Najważniejsze walki w karierze
Ted Dibiase vs Randy Savage (WrestleMania 4)
Ted Dibiase vs Randy Savager (King of The Ring 88)
Ted Dibiase vs Jake Roberts (WrestleMania VI)
3. Mr Perfect
Curt Henning już w młodości poznał inne osoby, które w przyszłości zostały wrestlerami, a jednym z nich był Rick Rude. Swoją karierę rozpoczął w AWA, gdzie jednak nie osiągnął właściwie nic wielkiego i szybko związał się z World Wrestling Federation. Curt nie podbił jednak federacji Vince'a McMahona i po roku powrócił do AWA. Wtedy dopiero zaczął święcić prawdziwe triumfy. Udało mu się zdobyć tytuły drużynowe ze Scottem Hallem. W tym czasie Henning był już jedną z największych gwiazd AWA i skutkowało to zdobyciem najważniejszego pasa w federacji. Curt trzymał AWA Heavyweight Championship prawie rok, ale stracił go i postanowił powrócić do World Wrestling Federation. Do debiutu doszło na przełomie września i października w 1987 r. jako Mr Perfect. Przez najbliższe miesiące pokonywał każdego rywala, a na liście znalazł się sam Hulk Hogan. Hulkster przegrał z Curtem przez dyskwalifikację w Madison Square Garden. Na Royal Rumble 88 Curt wszedł z numerem 30 i pozostał w ringu do samego końca. Niestety, Hulk Hogan wziął udany rewanż, eliminując Perfecta i wygrywając tym samym walkę. Na WrestleManii VI odniósł pierwszą porażkę w WWF, gdy lepszy okazał się Brutus Beefcake. Nie zatrzymało to jednak jego kariery. Ultimate Warrior zwakował pas Intercontinental, więc ogłoszono turniej, który miał wyłonić nowego mistrza. Perfect spisał się kapitalnie i w finale udało mu się pokonać Tito Santanę, zdobywając pierwszy raz w karierze pas Interkontynentalny. Na SummerSlam utracił tytuł w Texas Tornado matchu. Hennig szybko odzyskał to cenne trofeum i trzymał pas prawie 200 dni. Finalnie jednak podczas Summer Slam 1991 po kapitalnej walce pokonał go Bret Hart. Curt miał w tym czasie spore problemy z urazami i na pewien czas ograniczył swoje występy w ringu. Został jednak protegowanym debiutującego Rica Flaira. Nature Boy z Perfectem w swoim narożniku wygrywał dwa razy najważniejszy pas w WWF. Wiele zmieniło się pod koniec 1992 r., kiedy Perfect przeszedł Face Turn i na Survivor Series zapewnił swojej drużynie zwycięstwo. Na Royal Rumble wyrzucił Rica z ringu, a dzień później, pokonując go, wyrzucił go z WWF. Na WrestleManii IX otrzymał duży pojedynek z Lexem Lugerem, który przegrał po kontrowersyjnej końcówce. Następnie na jego drodze pojawił się Shawn Michaels. Podczas najważniejszej gali lata dwójka ta walczyła o pas Interkontynentalny, lecz niestety Hennig ponownie wyszedł ze starcia jako przegrany. W WWF pojawiał się aż do 1996 r., ale swoje największe sukcesy miał już za sobą. Mimo to sięgnęło po niego World Championship Wrestling, a Perfect został członkiem grupy New World Order. Został także WCW United States Championem. W 2002 r. pojawił się w World Wrestling Federation, jednak nie miał już żadnych szans na sukces. Zmarł rok później w pokoju hotelowym.
Mr Perfect zrobił wielką karierę w AWA, gdzie przez rok trzymał najważniejszy pas federacji. W WWF dwa razy zdobył srebro, a nawet toczył mini feud z Hulkiem Hoganem oraz Riciem Flairem. W opinii wielu osób był to idealny kandydat na mistrza.
Najważniejsze zdobyte tytuły
AWA World Heavyweight Championship
WWF Intercontinental Championship (2x)
WW United States Heavyweight Championship
Najważniejsze walki w karierze
Curt Henning vs Nick Bockwinkel (AWA SuperBlash II)
Mr Perfect vs Bret Hart (SummerSlam 1991)
Mr Perfect vs Ric Flair (Raw 25.01.1993)
2. Roddy Piper
Roderick Toombs miał bardzo trudne dzieciństwo - uciekł z domu oraz został wyrzucony ze szkoły. Udało mu się jednak zacząć treningi wrestlingu w Kanadzie pod okiem mało znanego trenera. Pierwsze występy zaliczał głównie w Kalifornii oraz Portland, czyli regionalnych federacjach NWA. Co ciekawe, często pojawiał się w Los Angeles i miał okazję walczyć z Chavo Guerrero Sr już na początku swojej przygody z wrestlingiem. Pod koniec lat 70. jego kariera nabierała tempa i Kanadyjczyk przeniósł się do Mid-Atlantic Wrestling. Został nawet głównym mistrzem tego regionu, pokonując Jacka Brisco. Okazjonalnie występował też w Georgii jako komentator. W 1983 r. powrócił do Jim Crockett Promotions, rozpoczynając feudy z takimi gwiazdami jak Greg Valentine oraz Ric Flair. To właśnie z tym pierwszym na Starrcade 83 zrobił jedną ze swoich najlepszych walk w karierze. Kilka miesięcy później sięgnęło po niego WWF, które dało mu gimmick "Szkota" wychodzącego przy dźwiękach dud. Z miejsca stał się czołowym heelem federacji. Program Piper's Pit przeszedł do historii jako prawdopodobnie najlepsze widowisko tego typu w historii wrestlingu. Rozpoczął feud z Hulkiem Hoganem, który zaprowadził go do main eventu WrestleManii I. Piper i Paul Orndorff przegrali jednak z Hulkiem oraz Mr T. Rok później już indywidualnie miał zawalczyć z T, ale z obawy o marny poziom walki zmieniono to na Boxing Match. Popularny aktor wygrał przez dyskwalifikację po tym, jak Roddy wykonał na nim Body Slam. Rowdy przeszedł face turn w kolejnych miesiącach, a jego głównym feudem w tamtym okresie była rywalizacja z Adrianem Adonisem. Pokonał go na WM III w walce o włosy. Kanadyjczyk udał się na dość długą przerwę, z której wrócił w okolicach WrestleManii V. W kolejnych miesiącach toczył feud z Tedem Dibiasem, a na Royal Rumble 1992 wygrał z The Mountiem, zostając pierwszy raz w swojej karierze mistrzem Interkontynentalnym. Po bardzo dobrej walce na WrestleManii VIII stracił pas w pojedynku ze swoim rodakiem Bretem Hartem. Były to jego ostatnie sukcesy w WWF jako singlowego wrestlera. Kolejne lata w World Wrestling Federation nie były już tak udane i Piper nie wygrał żadnego tytułu. W 1996 r. przeszedł jednak do WCW, gdzie z miejsca stał się czołowym face'em. Rozpoczął kolejną rywalizację z Hulkiem Hoganem, gdzie otrzymał kilka razy szansę zdobycie głównego pasa. Na Starrcade 1996 udanie rozprawił się z Hulksterem przez submission, lecz wtedy złoto nie było na szali. Rywalizacja z NWO trwała jednak jeszcze przez cały rok 1997. Piper nie wygrał mistrzostwa WCW, ale podczas Halloween Havoc 97 ponownie pokonał Hulka. Z federacji Teda Turnera odszedł w 2000 r., a będąc już prawie na emeryturze, razem z Flairem wygrał mistrzostwo drużynowe w WWE.
Roddy Piper był największym heelem w WWF oraz w pewnym momencie największym face'em WCW. Były więc momenty, kiedy jedna z tych federacji mogła mu dać wygrać swoje najważniejsze mistrzostwo. Zwłaszcza w World Championship Wrestling powinno się to wydarzyć, bowiem kilka razy pokonał czysto Hogana, który posiadał wtedy złoto. Niestety, tak wielka legenda jak Rowdy nigdy nie sięgnęła po najważniejsze trofeum w wrestlingu.
Najważniejsze zdobyte tytuły
WWF Intercontinental Championship
WWE Tag Team Championship
NWA Mid-Atlantic Heavyweight Championship (3x)
Najważniejsze walki w karierze
Roddy Piper vs Greg Valentine (NWA Starrcade 1983)
Roddy Piper and Paul Orndorff vs Hulk Hogan and Mr T (WrestleMania I)
Roddy Piper vs Hulk Hogan (WCW Starrcade 1996)
1. Scott Hall
Scott Hall rozpoczął karierę w Championship Wrestling from Florida, które było federacją regionalną NWA. Po roku przeszedł do AWA, gdzie postrzegano go jako wielki talent i chciano wiele z niego wycisnąć. Miał zrobić tam taką karierę, jak dawniej Hulk Hogan, ale finalnie skończyło się na wygraniu tytułów drużynowych z Curtem Hennigiem. W 1989 wrócił do NWA/WCW i pokazywał się tam przez trzy lata, ale nie wygrał nic znaczącego. Zmusiło go to do podpisania kontraktu z World Wrestling Federation. Nadano mu ring name Razor Ramon, a sam gimmick był mocno wzorowany na Tonym Montanie. Razor zadebiutował, doprowadzając do utraty mistrzowskiego tytułu przez Macho Mana w walce z Flairem. Dwójka ta rozpoczęła feud, który mocno wypromował Ramona. Wykorzystał on zwolnienie Ultimate Warriora i wskoczył w jego miejsce do walki o pas WWF na Royal Rumble 1993. Przeciwnikiem Ramona był Bret Hart, który finalnie obronił tytuł. Na swojej pierwszej WrestleManii Hall pokonał Boba Backlunda. W kolejnych miesiącach zaczął zbierać coraz lepszą reakcję i przeszedł całkowity face turn. Na SummerSlam pokonał Teda Dibiase, a następnie w październiku wygrał pas Intercontinental. Wydarzenie to rozpoczęło feud z Shawnem Michaelsem, który także czuł się championem. Dwójka ta weszła do pierwszego w historii Ladder Matchu na WrestleManii. Po ponad 20 minutach kapitalnego pojedynku wygrał Ramon. Niestety, dość szybko po najważniejszej gali roku srebro odebrał mu Diesel. Na SummerSlam odzyskał pas, a podczas Survivor Series pokonał zespół Michaelsa i Diesla. Został jedynym zawodnikiem na nogach w swoim zespole. Łącznie mistrzem IC był aż cztery razy, a ostatni raz tytuł stracił podczas Royal Rumble 96, gdy pokonał go Goldust. Kilka miesięcy później Hall i Nash przeszli do World Championship Wrestling. Rozpoczęli tam zupełnie nową erę wrestlingu, gdy razem z Hulkiem Hoganem stworzyli grupę New World Order. Mimo to Scott przez dość długi okres czasu walczył głównie w dywizji drużynowej. Łącznie aż siedem razy sięgał po pasy dywizji Tag Team. W 1998 otrzymał jednak szansę na pokonanie Stinga podczas Uncensored, ale przegrał. Wtedy też Ramon miał spore problemy z alkoholem i musiał zrobić sobie przerwę. Wrócił dość szybko - na Starrcade 98 poparzył Goldberga prądem i ten przegrał z Kevinem Nashem. Na SuperBrawl IX udało mu się pokonać Roddy'ego Pipera i jedyny raz w swojej karierze zdobył mistrzostwo Stanów Zjednoczonych. W WCW utrzymał się do 2000 r., gdy odszedł do ECW. Dwa lata później ponownie zjawił się w WWE i nawet zawalczył ze Steve'em Austinem na WM18, ale przegrał. Mimo że Hogan i Nash wiele razy zostawali mistrzami w WCW, on nigdy nie otrzymał takiej szansy. Pamiętajmy, że pasy miały tam takie osoby jak Vince Russo oraz David Arquette. Razor Ramon był bardzo utalentowany i przynajmniej raz powinien sięgnąć po główne złoto.
Bóg wie, jak zakończyłaby się kariera Halla, gdyby nie jego problemy z alkoholem. Nash wygrywał pas WCW kilka razy, a jego partner nigdy. Był jednak sam sobie winny, bo pamiętajmy, że zdarzało mu się nawet wymiotować w środku gali na ringu. Jego kariera była wspaniała, ale mogła być jeszcze lepsza. Scott miał bowiem wszelkie papiery na zostanie mistrzem.
Najważniejsze zdobyte tytuły
WWF Intercontinental Championship (4x)
WCW United States Heavyweight Championship
WCW Tag Team Championship (7x)
Najważniejsze walki w karierze
Razor Ramon vs Shawn Michaels (WrestleMania X)
Razore Ramon vs Bret Hart (Royal Rumble 1993)
Scott Hall vs Sting (Uncensored 1998)
Komentarze (7)
Skomentuj stronęŚwietny artykuł ,ale mam parę ali;p.
- Barry Windham jest uznawany za mistrza świata ,nawet przez WWE za mistrza świata
-Hall może i miał problemy z alkoholem ,ale nie miał takiego ego jak Nash,po za tym był związany z córką jednego z oficjeli ,którą rozstał się w niezbyt elegancki sposób ,a krążą słuchy ze miał dostać pas-
-brakuje mi tu Umagi..tak Umagi .Gość który miał co prawda nieco crapowaty gimmick ,ale świetne ring skillsy i wygląd ,niestety trafił na czas terminatorowania.
-Co do Owena ,miał dostać pas , Mcmahon chciał w pewnym momencie zrobić go mistrzem na przekór chociażby WCW ,które marnowało Breta
-z tego co pamietam jako mistrz świata jest uznawany Henning ,
Zgadzam sie z Tobą w kwestii wrestlerów na liście .Kolejność mogłaby byc inna ,wyżej Rude czy Roberts, niżej The Hammer Valentine. Niemniej kapitalna robota
Windham na 100% jest uznawany za mistrza świata, złoto NWA w 1993 było jeszcze dość znaczące. Dość powiedzieć, że w tamtym roku mistrzami byli Great Muta, Windham i Flair, dla którego był to ostatni uznawany przez WWE (ósmy, połowa z jego szesnastki) run z pasem NWA. Dopiero zwakowanie pasa przez Rica (po odeściu WCW z NWA) i późniejsza akcja Shane'a Douglasa (a.k.a. narodziny ECW) zarżnęły prestiż tego tytułu...
Rude zresztą też był mistrzem - co prawda o istnieniu WCW International Heavyweight Championship mało kto już pamięta, Big Gold Belt to jednak Big Gold Belt i nawet podczas HOF mówiono o nim jako o mistrzu świata rodem z WCW.
Przyczepić można się też Henninga, AWA WHC niby też złotem było i Vinceland CHYBA je uznaje (WCW uznawało na pewno bo lubiło się chwalić posiadaniem Larry'ego Zbyszko, ostatniego mistrza), co do tego 100% pewności jednak nie mam. Za to brak Regala ;)
Ale całość bardzo na plus, żeby nie było ;)
Kcramsib, mocno patrzylem na status pasow wedlug PWI. Tam pas NWA przestal byc juz mistrzostwem globalnym w 1991, a WCW INT nigdy takim mistrzostwem nie bylo. Perfect niby byl mistrzem, ale chciałem podkreślić to, ze nie wygral zlota ani w wwe ani w wcw.
Jak mówię: co do Henninga nie będę się sprzeczał, kwestia Windhama wydaje mi się jednak oczywista - skoro WWE (a w kontekście artykułu tudzież świadomości przeciętnego fana to jest najważniejsze) uznaje, że mistrzem świata był Flair (a uznaje, skoro reign o którym mowa to część jego legendarnej "16"), to i Windhama, któremu ten pas Flair zabrał, mistrzem świata również uznać trzeba.
Tak czy inaczej wszystko sprowadza się do umowności: które mistrzostwo tytułujące się mianem "world championship" uznajemy za faktycznie "world championship", które zaś za zwykłe byle co - w końcu każda najmniejsza nawet indie-fedka ma swoje złoto, nawet jakieś WCPW ;) Ciekawe swoją drogą, czy za kolejne 20-30 lat będziemy mieli podobną zagwostkę dot. współcześnie istniejących tytułów, np złota TNA.
Cytat: Kcramsib
Pewnie tak, bo przecież TNA Championship miało lepsze i gorsze momenty. Też pewnie będzie okres, w którym to pas ten przestaje być uznawany za "world". Ciężko nie uznać go za mistrzostwo świata w czasach, gdy na biodrach nosił go Angle, Sting, Hardy czy Styles.
Cytat: TJCACPJ
A nie jest tak teraz? :P Pamiętam, że była z tym afera podczas reignu Cartera. Nie wiem, czy się coś zmieniło.
aRo, PWI przestalo uznawac ten tytul jako world, gdy Carter pokonal Kurta. Nie wiem czy mozna uznawac teraz ten tytul jako mistrzostwo swiata skoro nie robimy tego z pasem od RoH.
W tym momencie najwazniejsze pasy to WWE Heavyweight i Universal oraz chyba IWGP